Aan het woord: Larissa.
Ik ben het nichtje van Wendy en heb pasgeleden mijn 1e coaching sessie gehad bij haar. En nu heeft Wendy gevraagd of ik af en toe een blog wil schrijven voor op haar site! Hartstikke leuk, natuurlijk. Maar normaal is 1 van de dingen waar ik over blog mijn "geweldige" dateleven. Sla nu dus wel even een ander, serieuzer, weggetje in.
Sceptisch als ik altijd ben ging ik naar Wendy toe. Het is toch mijn nicht. Kan zij mij daarom wel helpen? Durf ik tegen haar open te zijn en het achterste van mijn tong te laten zien? Kortom: ik vond het spannend. Zoals ik zo'n beetje al het onbekende in mijn leven spannend vind en dan achteraf denk: was je hier nou zo nerveus om Laris? Hoopte dus dat dat in dit geval ook zo zou zijn.
Na het eten was het zover. De sessie ging beginnen. Waar ik tijdens het eten volledig relaxed had gezeten, voelde ik me opeens gespannen en was ik erg benieuwd wat deze sessie me zou gaan brengen. Wendy en ik lijken op 1 manier heel erg op elkaar: humor. We gebruiken vaak in gesprekken onze humor. Ikzelf bijna altijd.
Maar bij Wendy ging er een knop om (ze zette haar coach gezicht op) en ik ging daar automatisch in mee. En zo startte mijn 1e sessie en gooide ik ook meteen mijn sceptische gevoel over boord. Wendy heeft ervoor gezorgd dat er best al wat dingen duidelijk zijn geworden voor me. Waar ik nu sta met mijn gevoel en emoties, maar belangrijker nog: waar ik heen wil! Er werden een paar boeken op de grond gelegd en die boeken stonden voor o.a. mijn doel, waarom ik dit doe, maar ook het doel achter het doel, en ook voor hoe ik het nu allemaal zie. Omdat het daar allemaal lag en ik steeds naar een ander boek moest lopen en over bepaalde zaken na moest denken werd het echt. Opeens werd het zichtbaar voor me.
Ik toon niet tot nauwelijks mijn emoties. Vergis je niet, als ik boos ben merk je dat aan alles. Maar zomaar huilen bij anderen, dat zijn emoties die ik nooit laat zien. Thuis huil ik bij niks mijn ogen eruit. Als ik veilig alleen ben. Maar Wendy wist binnen 1 sessies door die muur heen te breken en de kraan ging open. En het meest fijne ervan: ik voelde me er niet ongemakkelijk bij. Door deze sessie zag ik weer een klein lichtje aan het einde van de tunnel. Hoe zou ik me dan wel niet voelen na meerdere sessies?
Ik kreeg wat opdrachten mee. 1 daarvan was om elke dag minimaal 3 dingen te noteren waar ik dankbaar voor ben geweest die dag. Ken mezelf ietsje langer dan vandaag en had in 1e instantie het idee dat ik dit weer 4 dagen heel ijverig zou doen, om het vervolgens weer te "vergeten". Maar het deed me inzien dat ik wel degelijk fijne momenten ken waar ik dankbaar voor ben. Hoe klein ze soms ook zijn en hoe lang ik er soms ook over na moet denken. Het is allemaal helemaal niet zo zwart als ik altijd dacht.
Er ligt nog 1 opdracht op me te wachten. Brieven schrijven naar mijn beide ouders. Deze opdracht vind ik iets minder leuk en stel hem daardoor uit. Vind hem (zelfs voordat ik begonnen ben) confronterend en weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Maar als ik verder wil met deze sessies zal ik er toch echt aan moeten geloven…
To be continued dus.